Na regen komt zonneschijn

Dinsdag 3 juli
Als we wakker worden regent het nog steeds heel hard. We doen de ochtend lekker niks, en rond het middaguur gaan we richting Banff om daar te lunchen en naar de hotsprings te gaan. Het vinden van een parkeerplek is een grote uitdaging, maar uiteindelijk gelukt in een woonwijk (Squirelstreet: veel straatnamen in Banff hebben dierennamen). We vinden al gauw een leuk tentje en kijken met een scheef oog de voetbalwedstrijd Engeland – Colombia. Pff best spannend. Als we uitgegeten zijn lopen we langs de aaneengesloten rij van souvenirwinkels. Overal kun je hetzelfde kopen. En dan opeens wordt het droger, heel fijn! We besluiten dan naar de Bow Falls te lopen, aan de andere kant van de rivier.
En dan gaan we via de mooie Bow Valley Parkway rustig terug naar ons huisje, in de hoop nog wildlife te zien (een moose (eland) staat nog op ons verlanglijstje) maar we zien helaas niets. Thuis doen we lekker de open haard aan en kijken een film. Ook vakantie!

Woensdag 4 juli
We besluiten vroeg op te staan want voor vandaag hebben ze een droge dag voorspeld, en dat is gelukkig ook zo. We zijn al om half acht bij Esmerald Lake. Hier is dan nog bijna niemand. De zon komt erbij en de bergen weerspiegelen in het rimpelloze water. We lopen het meer rond, in totaal 6 km over een glibberig en modderig pad. Familie mug houdt ons gezellig gezelschap. We maken mooie foto’s van dit fotogenieke meer in het ochtendlicht. Pas om tien uur zijn we terug bij de auto, dus haha heel hard hebben we niet gelopen. Op de terugweg pakken we de Natural Bridge nog even mee: een natuurlijke brug waar de rivier krachtig onder door probeert te stromen.

Dan gaan we naar de Wapta Falls. Opnieuw een wandeling van 6 km heen en terug. Een vlak pad brengt ons bij de voet van de waterval. Hier stort het water over een breed van 150 meter naar beneden. Nico moet natuurlijk even proberen om op de hoge rots te klimmen voor de waterval, en ja dat lukt maar het resultaat is ook een kletsnat pak: regent het een dag niet, is hij toch zeiknat.

Bij het Yoho-informatiecentrum eten we onze eigen boterhammen aan de picknicktafels. Daarna gaan we de berg op. Eerst passeren we het uitzichtpunt op de spiraaltunnels, die hier de treinen de berg op helpen. Helaas nu geen trein, maar we hebben de lange treinen hier in Canada al een paar keer gezien. En het familietrekje om wagons te tellen wordt ook hier ingezet: twee locomotieven, dan 100 goederenwagons, dan weer twee locomotieven en daarachter nog eens 113 wagons: 217 keer 12 meter is al gauw meer dan 2,5 km trein en dat is lang!!! En toeteren kunnen de treinen hier ook goed.
Boven komen we bij de Takakkaw Falls: hier stort het water met brute kracht 245 meters naar beneden. Weer een hele andere waterval, maar ook weer mooi.

Dan gaan we richting Moraine Lake. Het is dan intussen al vier uur als we daar aan komen, maar we mogen de weg naar het meer niet op: nog steeds vol. Advies nog eens proberen want er worden wel auto’s in groepjes van tien weer doorgelaten als er weer tien beneden zijn. We rijden een rondje en proberen het opnieuw. Nee, weer niet. We besluiten naar het huisje terug te gaan en het vanavond nog een keer te proberen, zo ver is het niet. We maken een makkelijke bami en om half zeven zijn we er terug. En ja, we mogen gelukkig omhoog. Even wachten op een parkeerplaats maar we zijn zo blij dat we terug zijn gegaan en dit tijdstip was helemaal perfect. Als apen klauteren we over drijvende boomstammen en klimmen de steile rots op waar al heel veel anderen verspreid zitten. Het moment is perfect: de zon zet de prachtige rij bergen aan de overkant van het meer in de schijnwerper en deze bergen weerkaatsen in het onwerkelijke groene water. Wat een mooie kleuren! Dit was echt een gelukje van precies op het goede moment op de goede plaats zijn.
Daarna rijden we opnieuw de Bow Valley Parkway nog een keer, maar helaas, opnieuw geen wildlife.