Op weg naar de Rockies

Donderdag 28 juni
Vandaag de langste reisdag van de vakantie: we moeten bijna 600 km overbruggen van Whistler naar Clearwater. We beginnen alweer een prima routine te krijgen in het leven uit de koffer, om half negen zin we alweer startklaar en gaan we op weg. Onze eerste stop is bij Joffre Lake, waar we via een korte wandeling bij een gletschermeertje komen. Helaas is het erg bewolkt en komen de kleuren van het heldere ijswater niet helemaal tot hun recht.
We gaan verder, via diepe kloven tussen hoge bergen richting Lillooet. Mooie route. Langs de weg komen we een grote bruine beer tegen. Dat is toch wel speciaal. Hij kijkt ons vragend aan, maar eet dan gewoon weer verder.

We rijden verder maar voorbij Lilloet wordt het vlakker en saaier. We verbazen ons over de leegte van dit land, maar ook over de woningen. Wat een rotzooi overal om de huizen heen, en ook heel veel huizen die niet meer zijn dan stacaravans, die nodig aan een likje nieuwe verf toe zijn. We horen later dat de lonen hier in verhouding tot de kosten van levensonderhoud laag zijn.

We kiezen om via Green Lake, Lone Butte en Bridge Lake naar Clearwater te rijden. Bijzonder landschap, soms helemaal vlak met vennetjes en meertjes. Af en toe regent het hard, maar het volgende moment schijnt de zon weer.
Als we bijna in Clearwater zijn, onze eindbestemming van vandaag, horen we ineens weer dat bekende geluid: pats, weer een ster in de voorruit. Dit maal een grotere. Duimen dat we hier nog een week mee kunnen rijden. Maar opnieuw niets aan te doen: we rijden gewoon op de weg.
Pas om half zes komen we aan bij onze lodge. We zijn dan wel uitgereisd. Op de bochtige bergwegen is het niet overal mogelijk om snelheid te houden. In het zonnetje drinken we nog een glaasje wijn, maar dan moeten we naar binnen want het regent weer.


Vrijdag 29 juni
Terwijl jullie in Nederland lekker de zomerjurkjes aan kunnen, hebben wij nu de lange broeken met regenjassen aan. Het weer is niet best. Het is met 12 graden aan de frisse kant maar vervelender: veel pittige buien.

Maar er is ook goed nieuws! Mijn camera doet het weer. We hebben hem drie dagen laten liggen in een papieren zak met twee kilo goedkope rijst en het vocht lijkt verdwenen, alle functies doen het weer. Dus kan de kleine camera weer in de koffer. Blij!!!

Vandaag staat een bezoek aan Wells Gray Provincial Park op het programma: een groot natuurpark dat bekend en geliefd is om zijn vele grote watervallen. Eerst rijden we helemaal door naar het eind van het park, in de hoop wat wildlife te vinden. We zien alleen een deer. En o ja, de hele familie mug is hier ook!! Ondanks goede DEET worden we vandaag behoorlijk geprikt, en dat zelfs door de sokken en spijkerbroeken heen!
De weg vanaf Helmcken Falls is 22 km maar onverhard. Omdat het vannacht ook al flink heeft geregend is onze lichtgrijze auto na terugkeer op het asfalt behoorlijk van kleur veranderd. En achteraf vonden we het niet eens de moeite waard. We hebben er wel een korte trail gelopen, maar omdat het toch regenachtig was, was het niet echt leuk. Ook is er niet veel te zien.

De watervallen in het park zijn wel zeer spectaculair. Omdat het zo regent bezoeken we alleen de drie grootste, die met een korte wandeling te bereiken zijn. Overal zit weer waanzinnig veel water in: het water stort massaal naar beneden, indrukwekkend! De Helmcken Fall (met 141 meter de vier na hoogste waterval van Canada) en de Spagat Fall zijn vooral hoog, maar de Dawson Fall is de waterval die op ons de meeste indruk maakt. Op de foto's komt deze brede waterval vast niet over. Maar als je er live staat is de kracht van de enorme watermassa imponerend. Je staat op een meter afstand van de waterstroom en voelt letterlijk de kracht van het water.

Omdat het steeds harder gaat regenen besluiten we maar te gaan en de andere watervallen over te slaan. We gaan op weg naar Valemount, waar we een erg mooie lodge hebben. Midden in een bos staat dit houten huisje (met nog twee andere huisjes op grote afstand, verder in de wijde omgeving helemaal niets). We hebben alleen een mailinstructie ontvangen hoe er te komen. Gelukkig kunnen we het toch makkelijk vinden. De deur is open en de sleutel ligt op de tafel. Het is intussen weer droog dus we kunnen genieten van het fantastische uitzicht op de bergen. Naast het huis hebben de kolibri’s het druk: ik blijf dat mooie vogeltjes vinden.