Sea to Sky: we gaan de bergen in

Maandag 25 juni
Vandaag verlaten we Vancouver Island weer. Vanaf Comox steken we over naar de Sunshine Coast. Dit moet met twee verschillende ferries: de eerste boot is anderhalf uur varen, dan rijden we een half uurtje om de volgende veerboot te pakken. Hier zitten we 50 minuten aan boord. We blijven lekker binnen want buiten is het net niet droog. De fjorden waar we door heen varen krijgen hierdoor fifty shades of grey, wat een mooi aquareleffect geeft.
We rijden de Sunshine Highway langs de mooie kustlijn en stoppen bij Smugler Cove. Daar lopen we een mooie trail en leren hoe ruim honderd jaar geleden de Chinezen in gammele bootjes de overtocht waagden en hier aan wal kwamen om in Canada een beter leven te beginnen. Daardoor werd Chinatown in Vancouver de grootste van de wereld. Tja, wat is er anders dan de mensen die nu de Middellandse Zee oversteken op zoek naar een beter leven elders? Langs de trail zien we beverburchten, maar helaas geen bevers. Het bos is hier drassig en hele stukken hebben alleen dode dennen. Een heel vreemd gezicht.

Doordat we veel gevaren hebben, is de dag al snel voorbij. We komen bij een prachtig Bed & Breakfast Nestledown in Halfmoon Bay: deze host heeft begrepen hoe gasten ontvangen moeten worden en hoe een mooie kamer er uit moet zien. Binnen is alles aanwezig wat je nodig zou kunnen hebben, en buiten staat een prachtige hottub in een mooie bloementuin uitnodigend op ons te wachten. Een dikke tien voor deze B&B!

Dinsdag 26 juni
Vroeg op want onze ferrie vertrekt om 8.40 uur en deze willen we wel halen want anders moeten we drie uur wachten op de volgende. Goed dat we deze boot ook gereserveerd hebben, want er blijven veel auto’s achter die niet meer mee kunnen.
Bijna een uur later zijn we dan terug op het echte vaste land, en beginnen aan de Sea to Sky Highway, richting Whistler. Eerst maar eens een kopje koffie in het provincial park Porteau Cove. We wandelen langs het strand en kijken met heimwee naar de campers die hier staan op de campground met uitzicht op het fjord: wat toch genieten als je zo mag overnachten. Maar ach, zo in de huurauto is het ook prima. Alles heeft ook zijn voordelen.

Dan maken we drie stops bij drie werkelijk fantastische watervallen. Omdat het juni is, is het wateraanbod in de watervallen enorm. Het geweld van al dit neerstortende water komt op een platte foto echt niet over.
De eerste is de Shannon Falls: een korte vlakke wandeling brengt ons onder de enorm hoge waterval. Prachtig! Dan rijden we door naar de Brandywine Falls: dit is een totaal andere waterval: in een brede, vlakke stroom valt de watermassa hier bij lief naar beneden. Aan de voet is een prachtige regenboog te zien. We lunchen aan Alta Lake en rijden dan Whistler een klein stukje voorbij naar de Nairn Falls: wauw, dit is overtreffende trap. Wat een water komt hier naar beneden.

Dan gaan we naar ons hotel in Whistler. Als je het hotel binnenkomt en struikelt over snowboards en skischoenen, dan weet je dat je in een wintersportdorp bent. In de zomer wordt er nog steeds geskied maar ook veel gemountainbiked trouwens. We lopen door het plaatsje: door de Olympische Spelen van 2010 heeft het een flinke boost gekregen. Het Olympische Plein is mooi, met de ringen en het podium. In de omheining staan alle namen van de medaillewinnaars. Het stadje heeft wel iets van een outletcentrum: alle hotels zijn in dezelfde stijl gebouwd. Vriendelijk is een juiste omschrijving.

Woensdag 27 juni
We kopen een dagkaart voor alle liften en gaan met de kabelbaan omhoog naar Whistler Mountain. Ons plan was wat mooie wandelingen aan elkaar te plakken en deze te verbinden met de diverse liften. Dat lukt niet helemaal. Door de grote hoeveelheid sneeuw is er maar één wandeling en één stoeltjeslift open.
We nemen daarom eerst de bijzondere Peak tot Peak kabelbaan: staaltje overtreffende trap in kabelbaanland! Met ondersteuning van slechts twee palen brengt een kabelbaan van 4,4 km (!! dat is een enorme overspanning!!) je van Whistler Mountain naar Blackcolm Mountain. Echt gaaf: je zweeft over het grote dal. Ook daar is boven alles nog gesloten door te veel sneeuw en kunnen we niets wandelen. Wel zien we hier de eerste bergmarmotten, Whistlers, waar het dorp zijn naam aan dankt. Zo schattig. We nemen de lange kabelbaan weer terug en gaan terug naar Whistler Mountain. We gaan hier met de enige stoeltjeslift die wel open (Peak Chair) naar boven. Wat een mooi uitzicht, we kunnen echt heel ver kijken in alle richtingen. Hier is een hangbrug in aanbouw: alleen het platform moet nog afgemaakt worden, zaterdag gaat hij open, dus Michiel en Annemarie: jullie kunnen wel op deze nieuwe mooie attractie op grote hoogte (tenminste als de kinderen grotere zijn dan 1 m anders mogen ze niet in de stoeltjeslift). We maken wat foto’s en lopen dan de Pika’s transverse naar beneden: de enige wandeling die wel open is. Tussen meters sneeuw lopen we het brede pad van ongeveer 2,5 km terug naar het station. Onderweg ontmoeten we nog vele marmotten. We kijken nog wat rond en zien de Olympische afdelingen: in de winter moet het hier wel een heel geweldig skigebied zijn! Erg mooi hoe alle verbindingen zijn gemaakt.

Na een "lunch met een view" in het bergrestaurant gaan we toch maar naar benden want we hebben alles gedaan, gezien en gelopen wat open is. Een plaatselijke gids zit bij ons in de lift en geeft ons de tip om nog even te gaan kijken bij de Train Wrecks. Dat doen we dan. Ongeveer 5 km rijden (bij Function Junction) brengt een makkelijke wandeling (met jawel, alweer een hangbrug) ons naar de plek waar in de vijftiger jaren een goederentrein ontspoord is. De wagons liggen nog steeds her en der verspreid in het bos, omgeven door intussen weer nieuwe grote bomen. Bizar. Gravetykunstenaars zorgen dat de wagons goed in de verf staan en geven de monsters een kleurig uiterlijk, te midden van dit bos.
Dan hebben we ook alweer genoeg kilometers in de benen. We gaan terug naar het dorp en eten nog een pizza. ’s Avonds doen we lekker niets.