Beertje en walvissen: wat een mooi verjaardagskado

Woensdag 20 juni
De koffers worden weer gepakt en we gaan weer verder. Langs de westkust rijden we naar het noorden. We verlaten de stad en verheugen ons erop eindelijk echt de natuur in te gaan: daarvoor waren we tenslotte naar Canada gegaan. Direct als we Victoria verlaten worden we beloond. In een voortuin staat een “deer” (soort ree). Nico denkt serieus dat het een beeld is maar dan huppelt het de tuin uit, en steekt over om het bos in te gaan. Geen beeld dus maar real wildlife.

Het is een mooie route langs de kust, maar helaas hangt er nu bij ons aan de kust een zeemist, waardoor je niet ver de zee op kunt kijken. Geen walvissen spotten dus. Wel anders wildlife, want naast de weg zit een babybeertje lekker te eten in het gras. Met de telelens maak ik voorzichtig vanuit de auto een foto, want we zien mamma niet: die moet wel in de buurt zijn en die willen we niet boos maken. Het beertje vindt het allemaal prima, wij vinden het een beetje eng.

Ons eerste doel vandaag is Botanical Beach, vlak bij Port Renfrew. Hier lopen we de Botenical Loop trail, die mogelijk is omdat het toevallig eb is. En dat is hier heel speciaal en uniek. Bij laag tij valt hier in kuilen/gaten in de rotsen het water stil, waar dan uniek maritiem leven ontstaat. Verstand heb ik er niet van maar ik vond dit wel heel bijzonder en zie wel dat dit een uniek stukje natuur is: het was alsof je allemaal kleine aquariums in de rotsen kijkt. Helder water met schelpen, heremietkreeftjes, krabbetjes, hele kleine visjes. Door de mist krijgt het strand nog een extra bijzondere sfeer. Door het regenwoud weer terug naar de auto. Het regent niet maar overal drupt het van de mist. Omdat het door de dichte begroeiing erg donker is, voelt dit heel vreemd.

Dan gaan we door naar Avatar Grove. Ik weet niet of de autoverhuurder dit een goed plan heeft gevonden, want de weg er naar toe blijkt onverhard met veel gaten en losse stenen. Het is hier weer een regenwoud, maar dan eentje met grote chaos. Overal liggen van die grote omgevallen reuzenbomen, die weer begroeit zijn met mos en varens. De bomen die wel overeind staan, zijn immens hoog (tot wel 80 meter!) en dik in omvang. Het zijn geen sequioa’s, het zijn “gewone” douglas dennen, maar dan wel van het grootste soort. Op het eind van de trail staat de lelijkste, die daardoor wel weer heel bijzonder is met al zijn knoesten.

De tijd gaat snel, dus rijden we de rest van de route naar Nanaimo in één stuk door. Hier slapen we dit keer een nachtje in een hotel. ’s Avonds willen we nog even wat gaan drinken ergens in de stad, maar daar lijkt Canada niet voor gemaakt. Ook bij de haven waar de meeste restaurantjes zijn is het vrijwel verlaten. Dan maar een glas wijn op de hotelkamer.


Donderdag 21 juni
Als de spullen weer in de auto zijn geladen, gaan we op weg. Een rit van bijna 200 kilometer, van oost naar west over Vancouver Island. In Nanaimo is het heerlijk weer. We stoppen bij Cathedral Grove, en lopen het rondje over de boardwalk langs de hoge douglas dennen. Alhowel het indrukwekkend blijft hoe groot, hoog en dik deze bomen kunnen worden hebben we dit wel gezien. We rijden daarom snel verder, in een lange file overigens. Zo, wat een drukke weg is dit! We zijn blijkbaar niet de enigen die naar het Pacific Wild Rim National Park willen.

Bij Sproat Lake hebben we een picknickstop lekker aan de waterrand, in het zonnetje. Als we verder rijden, begint het te waaien en slaat het weer ineens om. De temperatuur zakt met ongeveer tien graden naar 13 graden. Het begint ook te regenen. We rijden daarom de hele route in één keer.

Aangekomen in Ucluelet is het gelukkig weer droog en lopen we het eerste deel van de Wild Pacific Trail: de Lighthouse loop. Mooie route, langs de kustlijn.

Dan gaan we inchecken in onze cottage. Daarna willen we het tweede deel van de Wild Pacific Trail gaan lopen. Op de parkeerplaats staan echter niet te missen waarschuwingsborden dat er een beer actief is en het wordt aanbevolen om alleen in groepen te lopen. Omdat we ook nog eens de berenspray (heel dom!) in het huisje zijn vergeten en omdat er niemand anders is op dat moment, besluiten we toch maar om terug te gaan en niet met z’n tweetjes zonder berenspray de route te gaan lopen. In plaats daarvan gaan we lekker in de hottub, die op onze veranda staat.


Vrijdag 22 juni
Het is leuk wakker worden als je op de telefoon en op facebook heel veel felicitaties vinden: dan voel je je toch even echt jarig. In Nedrland zou mijn verjaardag al bijna om zijn maar voor mij start hij pas.

In de stromende regen rijden we naar Tofino, waar we voor vandaag een walvis tour hebben geboekt (bij Tofino Wildlife Adventures, aanrader!). Gelukkig is het intussen vrijwel droog. In het kantoortje worden we in een groot rood reddingspak gehesen en als maanmannetjes waggelen we naar de Zodiac. We klauteren aan boord en al gauw stuiteren we full speed de oceaan op. Het is alsof we in een opname zitten van Free Willy: het zou hier zo maar eens opgenomen kunnen zijn. Voor de kust liggen allemaal kleine eilandjes, erg mooi.
Bij het verlaten van de haven zien we meteen een Bald Eagle (zeearend) in de boom zitten. Nu in het wild dus. We varen een stukje door en vinden een zee-otter lekker drijvend op zijn rug. Schattig gezicht. Nog weer even verder is een eiland vol zeeleeuwen. We varen nog verder en dan opeens zien we de ademspuit van de eerste walvis: dit blijkt een bultrug walvis te zijn, een groot soort (ongeveer 15 meter). Helaas is dit een soort dat heel lang zijn adem in kan houden, dus als hij minuten later weer ademt, is hij op een andere plek. Waar weet je niet. Toch zien we hem een paar keer verschijnen aan het wateroppervlak om vervolgens sierlijk met zijn grote staartvin weer onder water te glijden. Op de radio wordt gemeld dat er vlakbij twee grijze walvissen zijn gezien. Deze laten zich vaker zien, maar komen nauwelijks boven water uit. Wel kun je na het ademen zien hoe lang deze beesten zijn: volwassen dieren zijn ongeveer 12 meter lang (dus langer dan een bus). Het is een fantastisch verjaardagskadootje: inpakken is helemaal niet nodig!

Als we naar drie uur weer op de wal staan, begint het weer harder te regenen. We gaan eerst maar eens lekker lunchen. Maar als we klaar zijn regent het nog steeds. We stappen toch maar in de auto en rijden langs Chesterman Beach en Long Beach. Pech want hier zijn maar weinig jonge mannen in hun strakke zwarte surfpakken aanwezig. Toch proef je wel het speciale sportieve surfsfeertje hier op het strand. We hadden nog meer van de Wild Pacific Trail willen lopen, maar het regent hiervoor echt te hard.
Dan maar weer de hottub in. En ’s avonds lekker uit eten: ik ben tenslotte hier nog steeds jarig.